STORYTIME Eindelijk had ik weer haar!

Storytime: Eindelijk had ik weer haar!

Oudejaarsdag... Ik sta voor mijn kast en denk: wat zal ik eens aandoen?

En dan denk ik weer terug aan precies 3 jaar geleden. Toen stond ik voor diezelfde kast, misschien nog wel vertwijfelender als nu. Want ik dacht niet na over mijn kleren, maar keek naar mijn nieuwe haarwerk... Zou ik ḿ opdoen? Zal ik 2016 weer ingaan met haren? 

Door chemotherapie was ik in de jaren daarvoor een heel groot deel van mijn haar verloren. 

Al die tijd had ik sjaaltjes en chemocaps gedragen. Daar voelde ik me het prettigste bij. Met leuke printjes, bijpassend bij mijn kleding was het een soort van mode accessoire geworden.

Dat voelde al die tijd prima voor me. Maar toen ik te horen kreeg dat ik genezen was van de kanker wilde ik er ook niet meer ziek uitzien en weer heel graag haar. Want tja, door de sjaaltjes en caps kreeg ik nog steeds heel veel vragen en dachten mensen vaak dat ik nog ziek was. En ik wilde er niet meer ziek uitzien. Niet dat dat alleen met haren te maken had, maar daardoor legden de mensen toch al snel de link met chemo en kanker en dat wilde ik niet meer. 

Toch stond ik daar voor die kast en vond ik het mega spannend. We gingen naar een van mijn beste vriendinnen om oud en nieuw te vieren en eigenlijk vond ik het wel heel fijn dat zij mij weer als een van de eerste met haar zou zien. Maar was dit nou het moment? Mijn dochter, toen 7 jaar kwam de kamer binnen en zag me naar het haarwerk kijken. "Ga je je pruik opdoen mam? jaaaa toe nou!!" Mijn andere dochter, toen 9  jaar, was er inmiddels bij komen staan en zei ook: "ja mam die staat je kei mooi en dan heb je eindelijk ook weer haar net zoals Yara en ik. Dat wil je toch zo graag?" Daar had ze helemaal gelijk in, en ik had ook nooit verwacht dat ik het zo eng zou vinden. Dus dat zei ik ook: "ik wil het heel graag, maar vind het ook spannend. Het voelt alsof ik voor het eerst van de duikplank in het diepe moet springen." Tja... zei Yara maar van die angst kwam ik alleen maar af door er vanaf te springen en nog een keer en nog een keer. Dus jij moet die pruik gewoon op!

Ik keek ze allebei nog eens vertwijfelend aan maar ik zag in hun ogen zoveel enthousiasme en standvastigheid dat ik voelde dat ik eigenlijk niet anders kon dan dat. 

Dus ik sloot mezelf samen met het haarwerk op in de badkamer. Sjonges dat was in het begin nog best oefenen om ḿ recht op te zetten. Maar uiteindelijk zat ie, en ik deed mijn make-up op en ik keek nog even in de spiegel en raakte zo ontroerd.... Het was net of ik mezelf weer zag! Door de kanker was mijn lijf zo veranderd... En daar had ik soms best moeite mee. Maar met het haar en de make up voelde ik alsof ik mezelf weer aankeek in de spiegel. Zo bijzonder!

Mijn dochters stonden inmiddels al op de deur te bonken en te roepen. Toen ik de deur opendeed voelde het nog enigszins onzeker maar Noa en Yara reageerden zo enthousiast. Deden het nog even "goed"... en toen waren we alle 3 klaar om te gaan.

Alle reacties die ik vanaf dat moment kreeg waren hartverwarmend! Waardoor het met het moment minder spannend werd om onder de mensen te komen. En gedurende de dagen merkte ik ook dat het haarwerk er niet zomaar afwaaide of eraf viel als een kind aan mijn haar zat. Met de dag meer vertrouwen. En tegelijkertijd liet ik ook steeds een stukje meer van de ziekte periode los.

Ondanks dat het een hele tijd later weer net zo spannend werd om het haarwerk af te zetten en met mijn echte haar naar buiten te gaan was ik heel blij dat ik voor deze tussenstap heb gekozen! En zijn we die oudejaarsavond knallend 2016 ingegaan.